สรุปบทที่
3
เรื่อง องค์ประกอบของภาษาซี ตัวแปร และชนิดข้อมูล
ภาษาชีถูกพัฒนาขึ้นโดย เดนนิส ริตชี ที่ห้องปฏิบัติการเบลล์
ซึ่งมีต้นแบบมาจากภาษาบีที่อยู่บนรากฐานของภาษาบีซีพีแอล
ทางสถาบัน ANSI ได้รับรองมาตรฐานภาษาซีขึ้นมา
ภายใต้ชื่อ ANSI-C
ปัจจุบันได้มีการพัฒนาภาษาซีให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นเป็นเวอร์ชั่นต่างๆ
มากมายด้วยการนำมาพัฒนาต่อยอดเป็น C++ หรือ C# โดยได้เพิ่มชุดคำสั่งที่สนับสนุนการโปรแกรมเชิงวัตถุ และยังคงรองรับชุดคำสั่งมาตรฐานของภาษาซีดั้งเดิมอยู่ด้วย
ภาษาซีมีคุณสมบัติที่โดดเด่นกว่าภาษาระดับสูงทั่วไปในหลายๆ
ด้านด้วยกัน คือ
1.
เป็นภาษาที่ไม่ขึ้นกับฮาร์ดแวร์และระบบปฏิบัติการ
2.
เป็นภาษาที่มีความยืดหยุ่นสูงมาก
3.
มีประสิทธิภาพสูง
4.
ความสามารถในด้านการโปรแกรมแบบโมดูล
5.
มีตัวแปรชนิดพอยน์เตอร์
6.
ภาษาซีมองตัวอักษรตัวพิมพ์เล็กและตัวพิมพ์ใหญ่แตกต่างกัน
( Case
Sensitive )
โครงสร้างโปรแกรมในภาษาซี
แบ่งออกเป็นส่วนต่างๆ ดังนี้
1.
ตัวประมวลผลก่อน ( Preprocessor
Directive )
2.
ฟังก์ชันหลัก
3. ชุดคำสั่ง
4. คำอธิบายโปรแกรม
กฎเกณฑ์ที่ต้องรู้ในการเริ่มต้นฝึกหัดเขียนโปรแกรมภาษาซี
คือ
1.
ที่ส่วนหัวโปรแกรม
จะต้องกำหนดตัวประมวลผลก่อนเสมอ
2.
ชุดคำสั่งในภาษาซี
จะใช้อักษรตัวพิมพ์เล็กทั้งหมด
3.
ตัวแปรที่ใช้งาน ต้องถูกประกาศชนิดข้อมูลไว้เสมอ
4.
ภายในโปรแกรม
จะต้องมีอย่างน้อย 1 ฟังก์ชันเสมอ
ซึ่งก็คือฟังก์ชัน main()นั่นเอง
5.
สามารถใช้เครื่องหมายปีกกา{
เพื่อบอกจุดเริ่มต้นของชุดคำสั่ง และเครื่องหมายปีกกาปิด}
6.
เมื่อเขียนชุดคำสั่งเสร็จแล้ว
ต้องจบด้วยเครื่องหมาย ;
7.
สามารถอธิบายโปรแกรมตามความจำเป็นด้วยการใช้เครื่องหมาย/*…..*/ หรือ //….
ตัวแปร คือ
ชื่อที่ตั้งขึ้นตามกฎการตั้งชื่อตัวแปร เพื่อนำมาใช้จัดเก็บข้อมูล และอ้างอิงใช้งานภายในโปรแกรม
กฎเกณฑ์การตั้งตัวแปรในภาษาซี
ประกอบด้วย
1.
สามรถใช้ตัวอักษร A ถึง Z หรือ a ถึง z รวมทั้งตัวเลข 0 ถึง 9 และเครื่องหมาย
_( Underscore )
มาใช้เพื่อการตั้งชื่อตัวแปรได้ แต่มีเงื่อนไขว่า ห้ามใช้ตัวเลขนำหน้าชื่อตัวแปร
ตัวอย่างเช่น 1 digit ถือว่าผิด แต่ถ้าตั้งชื่อใหม่เป็น digit1
หรือ digit1 ถือว่าถูกต้อง
2.
ชื่อตัวแปรสามารถมีความยาวได้ถึง
31
ตัวอักษร ( กรณีเป็น ANSI-C )
3.
ชื่อตัวแปร
จะต้องไม่ตรงกับคำสงวน ( Reserved Words )
ชนิดข้อมูลตัวอักษร เป็นชนิดข้อมูลที่จัดเก็บตัวอักษรหรือตัวอักษรขระเพียง
1 ตัวเท่านั้นกรณีที่ต้องการจัดเก็บตัวอักขระหลายๆ
ตัว เราจะเรียกกลุ่มข้อความนี้ว่า สตริง (String1)
ชนิดข้อมูลแบบเลขจำนวนเต็ม
หมายถึงค่าตัวเลขจำนวนเต็ม ไม่มีทศนิยม ซึ่งประกอบด้วย int และ long int แบบไม่มีทศนิยม
นอกจากนี้ยังสามารถใช้คำเพิ่มเติมนำหน้าชนิดข้อมูลอย่าง short หรือ long ก็ได้
ชนิดข้อมูลแบบทศนิยม
หรือเลขจำนวนจริง คือ ค่าตัวเลขที่สามารถมีจุดทศนิยม
โดยชนิดข้อมูลนี้สามารถกำหนดขนาดความกว้างตามความต้องการ เช่น float, double หรือ long double
ตัวแปรแบบภายใน จะถูกประกาศใช้งานเฉพาะฟังก์ชันนั้นๆ
ดังนั้น หากตัวแปรแบบภายในของและฟังก์ชัน มีการกำหนดชื่อตัวแปรเหมือนกัน
จะถือว่าเป็นตัวแปรคนละตัว
ตัวแปรแบบภายนอก ถือเป็นตัวแปรสาธารณะที่ทุกๆ
โปรแกรมย่อยหรือทุกๆ ฟังก์ชันสามารถใช้งานได้ โดยจะถูกประกาศไว้ภายนอกฟังก์ชัน
